Ինչ ուզում եք ասեք, նախարար լինելը հեշտ գործ չէ մեր երկրում, որտեղ կառավարության կազմը փոխում են «թաշկինակի պես»։ Երկու տարի էլ չի անցել, ինչ ձևավորվեց նախարարների կաբինետը, իսկ այսօր նախարարափոխության ցավը պատել է իշխանությանը։ Թվում էր, կադրային փոփոխություններ մինչև 2017-ը չպետք է լինեին, համենայն դեպս, առողջ տրամաբանությունը դա էր թելադրում։ 2016-ին պետք է ընդունվի ընտրական նոր օրենսգիրքը, ինչի հիման վրա 2017-ին պետք է կայանան խորհրդարանական ընտրությունները, որից հետո՝ 2018-ին, նախագահական ընտրությունները։ Ասել, թե նախարարափոխության նպատակն էս գլխից ԱԺ ընտրությունները կանոնակարգելն ու իրենց ուզած տարբերակով ԱԺ նախագահ ընտրելն է, այնքան էլ ճիշտ չի լինի։ Գաղտնիք չէ, որ Հայաստանում միջին չինովնիկից մինչև բարձրաստիճան պաշտոնյա կամ քաղաքական գործիչ, անկախ նրանից, թե ով ում մարդն է, յուրաքանչյուրն իր տեղը պահելու համար հլու-հնազանդ կատարում է այն հրահանգները, որոնք իջեցվում են ամենավերևից։ ՈՒրեմն, ո՞րն է խնդիրը, որ վերևներում որոշեցին «գետանցի ժամանակ ձիերը փոխել»։ Այս հարցը գլուխկոտրուկ է դարձել։ Այս պահին հստակ է մեկ բան՝ կազմը հաճախակի փոխելը չի կարող դրականորեն ազդել Հայաստանի վարկանիշի վրա։ Գաղտնիք չէ նաև, որ միջազգային քաղաքական դաշտը, այս առումով, կայունություն է սիրում։ Ի դեպ, կայունության կողմնակից է նաև ներդրումային տնտեսական դաշտը։
Ժասմեն ՎԻԼՅԱՆ